Eemhof, februari 2005

Door het aanhoren van een aantal dol enthousiaste verhalen van enkele leden m.b.t. het vissen op de Eemhof, waarin vangsten van tientallen mooie forellen de revue passeerden, met daaronder vissen die de enkele ponden per stuk te boven gingen. De verzekering dat het er allemaal anders en fraaier uit zou zien, dan de in mijn gedachten gegrifte “bakken” en het feit dat in de activiteiten kalender een activiteit was opgenomen die geweid zou worden aan het vissen op de Eemhof. Ja, dan heb je geen excuus meer om niet van de partij te zijn.

Het is vroeg in de zaterdagmorgen als we met 2 volle auto’s door het polderlandschap richting Eemhof rijden. Bewust is gekozen om vroeg, gelijk om 8 uur, te beginnen daar dit volgens kenners de meeste kans bied er een aantal te vangen. Mede doordat vrijdags de handel is gesloten krijgen de vissen wat rust. Die rust hebben zij mijns inziens hard nodig voordat nieuwe horden dobber, spin en allang ook vliegvissers zich een plaatsje toe-eigenen. Om dit vervolgens met hand en tand te verdedigen. Mannetje aan mannetje, lijnen over elkaar gooiend/werpend bestoken zij de in deze bakken rondzwemmende vissen die forellen blijken te zijn. Liever nog proberen zij buurman’s vis te kapen met alle gevolgen van dien. Ik heb zelfs vernomen dat het op de vuist gaan geen uitzondering is. Het is dan ook dit beeld dat ik, ondanks de aangehoorde enthousiaste verhalen, voor ogen heb en wat mij er tot nog toe van heeft weerhouden er te gaan vissen.

Na een rit van drie kwartier aangekomen te zijn op de plek des onheil en het eerste bakkie troost in de kantine genuttigd te hebben, neem ik de eerste vijver in ogenschouw. Ik zeg niets, maar denk bij me zelf, dit ziet er inderdaad aantrekkelijker uit dan ik me had voorgesteld. Blijft vijvervissen, maar och. Ook zie ik op div. plaatsen beweging in het water die duidelijk maakt dat er vis is.
Ook mis ik die grote horden. Of zou het nog te vroeg of te koud zijn?

Snel wordt het omkleedritueel in gang gezet. Wat trouwens uitstekend te doen is onder een prima voorhanden zijnde afdak. Daaronder geplaatste tafels en bankjes completeren de zaak. Het is alweer enkele weken geleden dat ik vis gevangen heb, dus sneller dan gemiddeld heb ik me ingepakt en de hengel opgetuigd. Dat ik er uit zie als een Michelin mannetje met al die truien kan me niet bommen.
Als ik het maar niet koud krijg denk ik bij me zelf. Want koud is het.
Ondanks die kou ben ik de eerste van onze groep die de lijn nat kan gaan maken en struin naar een voor mij geschikte plaats in de luwte. Ondertussen nadenkend wat ik er aan zou moeten knopen.

In de kantine heb ik veel maraboe streamertjes zien hangen en even had ik de neiging, maar ach. Na enig speurwerk in mijn vliegendoos kom ik er achter het toch met iets anders moeten gaan proberen.
Het wordt een goudkop red tag. Dat dit een goede keus bleek te zijn werd direct al duidelijk want twee vissen hadden zich vergrepen voordat een van de anderen vismaten de lijn ook maar nat had kunnen maken.
Allerhande opmerkingen vanuit het VVMN kamp zijn mijn deel, maar doe net of ik het niet hoor en vis stug verder. Nagenietend van de strijd die deze vissen toch weten te leveren.
Vijf minuten later moet ik voor de eerste en zeker niet de laatste de ogen van mijn rapiertje, een Schukken voor een 4 lijntje, ontdoen van de nodige ijsklompen. Het duurt niet lang of ook van div. aangeschoven clubmaten staan de hengels in een diepe bocht zoals we die zo graag zien. Vreugdedansjes zijn het gevolg en de pret is volledig aanwezig ondanks die lastig snijdende kou. Als dan eindelijk de zon doorbreekt en ik zes vissen heb weten te landen en evenzoveel hebt gemist ben ik aangekomen bij de grote vijver. Die tot nog toe voor mij verscholen lag.
Juist op dat moment zie ik een van de clubmaten een zeer mooie vis uitdrillen, die na later bleek de kilo dik zou overschrijden.
Her en der worden grotere vissen gevangen in deze toch wel mooie vijver die zeker niet klein genoemd kan worden. Groter dan ik ze tot nog toe had weten buit te maken.
Ik gun het mijn clubmaten dan ook van harte.

Een eind verder trekt een van de andere vliegvissende gasten mijn aandacht doordat bij hem wel heel vaak de hengel in een zeer diepe bocht staat en het even duurt voordat de vis onthaakt kan worden. Ik ga dan ook maar even polshoogte nemen. Heel openhartig en anders dan ik verwacht had, gaat na een praatje zijn vliegendoos open om mij deelgenoot te maken van de inhoud. Als in gelid gestoken vullen kleine zwarte iets verzwaarde maraboe streamertjes een zijde van zijn vliegendoos.
Dit kleinood aangeboden aan een drijvende lijn met een lange leader, zorgde er voor dat deze vliegvisser de nodige dikke vissen wist te vangen en een top dag beleefde.
Ook zag ik dat de andere kant van zijn doos gevuld was met een aantal andere lekker uitziende snoepjes. Die ik gelijk voor de roofblei zag zitten. Volgens hem superaas voor de roofblei, toen ik hem daarom vroeg. Ik had dan ook genoeg aan een snelle blik om deze snoepjes in mij op te nemen voor de na-aap zullen we maar zeggen. Inmiddels zitten ze ook in mijn doos. Twee vissen weet ik nog te vangen die toch net niet de maat hebben die andere clubgenoten hebben weten te vangen. Zeker getuige de vissen die mee naar huis gaan voor de barbecue of oven.

We vissen en kletsen nog wat en als we er dan al met al een uurtje of vier hebben opzitten wandelen we terug richting kantine.
Omdat Willem jarig is trakteert hij iedereen op een welverdiende bak erwtensoep. Tegen een uur of een wordt er afgerekend. Ik betrap me zelf er op dat ik tegen de eigenaar zeg “tot de volgende keer”.
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het hier toch nog wel eens een keer wil gaan proberen. Van horden vissers was hier op dit moment geen sprake. Zomers zal dat wel anders zijn maar zo af en toe in de wat koudere periode.  Ik ben dan wel niet om, maar toch. Het was dan ook weer een fijne gezellige dag, mede doordat iedereen maar dan ook iedereen de nodige vissen wist te landen en de sfeer weer opperbest was.

Charles